product

HECHTINGANKERS

Een van de meest voorkomende blessures bij sporters is het gedeeltelijk of volledig losraken van ligamenten, pezen en/of andere weke delen van de bijbehorende botten. Deze blessures ontstaan ​​door overmatige belasting van deze weke delen. In ernstige gevallen van losraken van deze weke delen kan een operatie nodig zijn om deze weke delen weer aan de bijbehorende botten te bevestigen. Er zijn momenteel talloze fixatie-instrumenten beschikbaar om deze weke delen aan de botten te bevestigen.

Voorbeelden hiervan zijn nietjes, schroeven, hechtankers en punaises.

Fixatie met hechtankers is een van de belangrijkste innovaties in de arthroscopische chirurgie. Het originele hechtanker werd naar verluidt meer dan drie decennia geleden ontwikkeld. Er wordt melding gemaakt van hechtankers gemaakt van vlas, hennep en haar door Sushruta, de oude Indiase plastisch chirurg (ca. 380-450 n.Chr.). Sindsdien hebben hechtankers verschillende aanpassingen ondergaan wat betreft ontwerp, gebruikte materialen, afmetingen, enz. Hechtankers worden nu steeds vaker gebruikt bij de chirurgische reparatie van scheuren in de rotator cuff over de volledige dikte, omdat ze helpen bij de effectieve fixatie van weke delen aan het bot. Mogelijke voordelen zijn onder andere minder botschade.

Het ene uiteinde van de hechting wordt vastgemaakt aan het zachte weefsel en het andere uiteinde aan het apparaat dat de hechting aan het bot verankert.

Hechtankers bestaan ​​uit:

1. Het anker – conische schroefachtige structuren die in het bot worden geplaatst en gemaakt zijn van metaal of biologisch afbreekbaar materiaal.

2. Het oogje – Dit is een lus in het anker die het anker met de hechting verbindt.

3. De hechting – Dit is een biologisch afbreekbaar of niet-absorbeerbaar materiaal dat via het oogje van het anker aan het anker wordt bevestigd.

Hechtankers zijn verkrijgbaar in verschillende ontwerpen, maten, configuraties en materialen. Er zijn twee hoofdtypen hechtankers:

1. Bio-absorbeerbare hechtingen

Deze hechtingen worden over het algemeen gebruikt in veel van de inwendige weefsels van het lichaam. Ze worden binnen tien dagen tot vier weken afgebroken. Ze worden gebruikt in gevallen waarin wonden snel genezen en er dus geen vreemd materiaal in het lichaam achterblijft. De oplosbare hechtankers zijn de voorkeursfixatiemiddelen omdat ze de minste kans op complicaties na de operatie hebben.

Tegenwoordig worden biologisch afbreekbare hechtankers steeds vaker gebruikt bij verschillende ingrepen in de sportgeneeskunde.

2. Niet-absorbeerbare hechtingen

Er zijn weinig gevallen waarin niet-absorbeerbare hechtingen geschikter zijn. Dit type hechtingen wordt niet door het lichaam gemetaboliseerd. In gevallen zoals hart- en vaataandoeningen, die meer tijd nodig hebben om te genezen, zijn niet-absorbeerbare hechtingen geschikt. Bij schouderoperaties hebben oplosbare hechtankers echter meestal de voorkeur, omdat deze bij losraken van het implantaat een kokosnootschrapereffect kunnen veroorzaken, wat kan leiden tot ernstige artritische veranderingen als gevolg van het schraapeffect op het bot. Metalen en kunststof hechtankers behoren tot dit type.

Hechtankers zijn een onmisbaar hulpmiddel geworden voor orthopedisch chirurgen.