Nuntii

Quotidie laboramus et laboramus. Lassitudo nobis affectabitur, interdum etiam de vita confusus. Itaque hic ex interreti pulchra quaedam delegimus, ut vobiscum communicemus.

Articulus 1. Carpe Diem et Vive in Praesenti

Esne aliquis qui saepe haec verba utitur? "Mox", "Postea faciam", vel "Cras faciam".

Si ita est, quaeso ea e vocabulario tuo statim remove et diem arripe! Cur? Quia numquam scimus quantum temporis nobis restat — et magni momenti est ut omni eius particula utamur!

Liberi vestri tantum infantes et iuvenes sunt per momentum unum! Imagines capite! Videos facite! Humi descendite et cum eis ludete! Vitate dicere "Non", "Simul ac finiero" aut alias moras.

Bonus amicus esto! Visitationes fac! Vocationes fac! Epistulas mitte! Auxilium offer! Et amicis tuis significare memento quantum tibi valent!

Optimus filius vel filia esto quam potes! Sicut cum amicis tuis — quotiescumque fieri potest, pete! Parentibus tuis significa quantum eos amas!

Optime dominus animalium esto! Fac ut eis multam attentionem praebeas et multum amoris eis ostendas!

Denique, sed non minime — negativitatem dimitte! Ne unum quidem momentum in odio vel sensibus negativis perdas! Omnia dimitte et momentum vive — non in praeteritum! Fac ut unumquodque momentum vivas quasi ultimum esset!

Articulus 2. Occasus Solis

Mirabilem solis occasum quodam die Novembri proximo habuimus.

In prato ambulabam, fonte rivuli parvi, cum sol, paulo ante occasum, post diem frigidum et griseum, stratum clarum in horizonte attigit. Lenissima et clarissima lux vespertina in herbam aridam, in ramos arborum in horizonte opposito, et in folia quercuum fruticosarum in colle cadebat, dum umbrae nostrae per pratum orientem versus longae extendebantur, quasi nos tantum particulae in eius radiis essemus. Tam pulchrum spectaculum erat ut paulo ante imaginari non potuissemus, et aer tam calidus et serenus erat ut nihil opus esset ad paradisum ex illo prato faciendum.

Sol in pratum illud remotum, ubi nulla domus conspiciebatur, occidit, cum omni gloria et splendore quem urbibus profuit, sicut numquam antea occiderat. Solum solitarius accipiter palustris erat, alis aurea luce deauratis. Eremita e casa sua prospiciens, rivulus parvus venis nigris per paludem vagabatur. Dum in illa pura et splendida luce, aridas herbas et folia aurante, ambulabamus, putavi me numquam tali aurea inundatione perfusum esse, nec umquam iterum perfundi.

Itaque, amici mei, cotidie fruamini!