Novaĵoj

Ĉiutage ni laboras kaj laboras. Ni sentos nin lacaj kaj kelkfoje konfuzitaj pri la vivo. Do, jen ni elektis kelkajn belajn artikolojn el la interreto por kunhavigi ilin kun vi.

Artikolo 1. Kaptu la Tagon kaj Vivu en la Nuntempo

Ĉu vi estas iu, kiu ofte uzas la jenajn frazojn? “Post minuto”, “Mi faros ĝin poste” aŭ “Mi faros ĝin morgaŭ”.

Se jes, bonvolu tuj forigi ilin el via vortprovizo kaj kapti la okazon! Kial? Ĉar ni neniam scias kiom da tempo ni havas restantan — kaj gravas, ke ni uzu ĉiun peceton da ĝi!

Viaj infanoj estas nur beboj kaj junaj por unu momento! Fotu! Faru filmetojn! Ekiru sur la teron kaj ludu kun ili! Evitu diri "Ne", "Tuj kiam mi finos" aŭ iujn ajn aliajn prokrastojn.

Estu bona amiko! Faru vizitojn! Faru telefonvokojn! Sendu kartojn! Proponu helpon! Kaj certigu, ke vi sciigas viajn amikojn kiom multe ili signifas por vi!

Estu la plej bona filo aŭ filino, kiun vi povas! Same kiel kun viaj amikoj — kontaktu ilin kiam ajn eblas! Informu viajn gepatrojn, kiom vi amas ilin!

Estu bonega dorlotbestposedanto! Certigu, ke vi donas multan atenton al ili kaj montras al ili multan amon!

Kaj fine, sed ne malplej grave — forlasu negativecon! Ne malŝparu eĉ unu sekundon pro malamplenaj aŭ negativaj sentoj! Lasu ĉion foriri kaj vivu la momenton — ne la pasintecon! Certiĝu vivi ĉiun sekundon kvazaŭ ĝi estus via lasta!

Artikolo 2. Sunsubiro

Ni havis rimarkindan sunsubiron unu tagon lastan novembron.

Mi promenis en herbejo, la fonto de malgranda rivereto, kiam la suno, tuj antaŭ subiro, post malvarma griza tago, atingis klaran tavolon en la horizonto. La plej milda kaj plej hela vespera sunlumo falis sur la sekan herbon, sur la branĉojn de la arboj ĉe la kontraŭa horizonto, kaj sur la foliojn de la arbustaj kverkoj sur la montetoflanko, dum niaj ombroj etendiĝis longe super la herbejo orienten, kvazaŭ ni estus nur polveroj en ĝiaj radioj. Ĝi estis tiel bela vidaĵo, kiun ni ne povus imagi momenton antaŭe, kaj la aero estis tiel varma kaj serena, ke nenio necesis por fari paradizon el tiu herbejo.

La suno subiris sur tiun izolitan herbejon, kie neniu domo estis videbla, kun la tuta gloro kaj splendo, kiujn ĝi malŝparis al urboj, kiel neniam antaŭe subiris. Estis nur soleca marĉakcipitro, kies flugiloj estis orumitaj de la ora lumo. Ermito rigardis el sia kabano, kaj malgranda nigravejna rivereto serpentumis tra la marĉo. Dum ni promenis en tiu pura kaj brila lumo, kiu orumis la velkintan herbon kaj foliojn, mi pensis, ke mi neniam estis banita en tia ora inundo, kaj neniam plu baniĝos.

Do, miaj amikoj, ĝuu ĉiun tagon!